وقتی که امام خمینی (مدّظلّه العالی ) در آستانه پیروزی انقلاب سال 1357 شمسی در نوفل لوشاتو (نزدیک پاریس ) واقع در کشور فرانسه ، تشریف داشت ، دراطراف و اکناف و در ایران ، افراد مختلفی به حضور امام می رفتند، برخورد امام با افراد، بر اساس میزان جذب ودفع اسلام بود،به عنوان نمونه : 1- یکی از افرادی که به پاریس آمد، خواهر ملک حسین (شاه اردن ) بود، که پس از ملاقات ملک حسین با محمدرضا شاه ، از طرف او به پاریس آمده بود تا خدمت امام برسد
ولی امام ، اجازه ملاقات نداد وشدیدا او را دفع کرد. 2- و همچنین سید جلال الدین تهرانی ، عضو شورای سلطنت ، به پاریس آمد، وتقاضای ملاقات با امام کرد، امام فرمود: تا وقتی که او عضو شورای سلطنت است ، اجازه ملاقات نیست ، مگر این که او استعفا کند و مثل یک فرد عادی بیاید. آقای تهرانی ، مجبور به استعفا شد، آنگاه امام ملاقات با وی را پذیرفت . 3- و به عکس دو مورد فوق ، وقتی که مرحوم شهید حاج آقا مهدی عراقی (شخصیت فداکار و مخلص اسلام که سالها در زندان رژیم شاه به سر می برد و سرانجام با فرزندش بدست گروهک فرقان به شهادت رسید) به پاریس و از آنجا به نوفل لوشاتو آمد تا با امام ملاقات کند. یکی از اطرافیان امام می گوید: به امام عرض کردیم آقای حاج مهدی عراقی با دو سه نفر از برادران بازاری از تهران آمده اند. امام بی درنگ فرمود: بیایند تو.
آنها وارد اطاق مخصوص امام شدند وآقای مهدی عراقی نشست و شروع کرد به گریه کردن ، و دست امام را بوسید. امام او را نشناخت ، من عرض کردم : ایشان حاج مهدی عراقی هستند، امام دست بر سر شهید عراقی کشید و فرمودند: مهدی من چرا این قدر پیر شده ؟! و حاج مهدی عراقی ، سرش را روی پای امام گذاشت و چند دقیقه گریه کرد. به این ترتیب می بینیم ، امام بر اساس اسلام ، بعضی را دفع می کرد و بعضی را جذب می نمود و به بعضی مشروط به شرط یا شرائطی اجازه ملاقات می داد، و کارهایش حساب شده بوده و هست.
